Ժան-Կլոդ Վան Դամն այսօր նշում է իր ծննդյան 57 ամյակը. դերասանի կյանքի կանոնները

Շատերը նրա ֆիլմերը մի քանի անգամ են դիտել և անգիր գիտեն բոլոր երկխոսությունները: Շատ տղաներ ոգեշնչվել են նրանից և շտապել են մարզասրահ ուժեղ մկաններ ունենալու համար: Իսկ նրանք, ովքեր անտարբեր են մարտաֆիլմերի նկատմամբ, ապա երևի տեսած կլինեն կառատեիստ-դերասանի հայտնի պարը «Քիքբոքեր» ֆիլմում կամ VOLVO մակնիշի բեռնատարների հայտնի գովազդում արված անհավանական հնարքը:

ShantNews-ը ներկայացնում է դերասանի կյանքի կանոնները:

Չեք պատկերացնի՝ որքան եմ հոգնել ամեն ինչից: Երբ ամեն անգամ ինձնից ակնկալում են, որ պետք է օդում երկու պտույտ անեմ, այնուհետև ինչ-որ մեկի գլխին հարվածներ հասցելուց հետո իջնեմ գետնին և յուրահատուկ ձայնային տեմբրով ասեմ՝ «Ողջույն, ես Ժան-Կլոդ Վան Դամն եմ»:

Հավատացեք՝ ես թքած ունեմ, թե ինչ կխոսեն կամ կգրեն իմ մասին:

Երբ ես դարձա 40, հասկացա, որ իմ երկրպագուներն էլ են հենց այդքան: Անհասկանալի զգացում էր:

Շատերը մեզ՝ ինձ, Ստալոնեին և Առնոլդին, անսխալական մարդկանց շարքին են դասում: Բայց իրականում մենք շատ ենք սխալվում, իսկ Հոլիվուդը մեզ միշտ ներում է:

10-15 տարի առաջ բոլորը պետք մարզեին իրենց մկանները, իրենց կազմի մեջ պահեին և գրեին իմաստալից սցենար: Բայց այսօր մարտական ֆիլմի հերոս լինելու համար պետք չէ լինել Միստր Բիցեպս, անգամ պետք չէ գրել նորմալ սցենար: Ուղղակի պետք է լավ ռեժիսոր, որը կարող է աշխատել «կանաչ ֆոն» ասվածի հետ և վերջ. բոլոր հարցերը արագ լուծելի են դառնում:

Իմ կարծիքով առաջին իրական սուպերհերոսը եղել է Չառլի Չապլինը:

Սա պատահում է բոլոր դերասանների հետ, երբ գալիս է ինչ-որ մի պահ ու դու հասկանում ես, որ ոչ թե դու ես հետևում սցենարին, այլ՝ սցենարն է հետևում քո գործողություններին: Եվ նման դեպքերում ստեղծվում է մի հաճելի տպավորություն, որ դու կարծես ապրում ես ֆիլմում: Ինձ թվում է, որ Դե Նիրոն ընդհանրապես սցենար չի կարդում:

Ոչ մի անհավանական և անսովոր բան չկա իմ մեջ: Ես սովորական մարդ եմ, որը ծնվել է սովորական երկրում, սովորական մարդկանց մեջ: Ես ուղղակի մի հասարակ տղա եմ, որը ունի տուն, շուն, սիրում է մարզվել, որը շատ ուրախ է, որ ապրում է այս աշխարհում:

Ես թշնամիներ չունեմ. կյանքը չափազանց կարճ է դրա համար:

Ինձ քաղաքականությունը ընդհանրապես չի հետաքրքրում: Ես դպրոցից դուրս եմ եկել 13 տարեկանում և շատ բան չգիտեմ, բացի նրանից, որ վերջին շրջանում ամեն ինչ դեպի վատն է գնում: Դրա համար էլ կարծում եմ, որ նախագահական ընտրությունները քննադատելու փոխարեն, ավելի լավ է խոսել մեր մոլորակից, և թե ինչ կլինի նրա հետ 20 տարի հետո: Իսկ կհաղթի արդյո՞ք Օբաման, Թրամփը կամ Հիլարին. ես ընդհանրապես թքած ունեմ:

Եթե աստված քեզ տվել է գեղեցիկ մարմին, ապա այն միանգամից դառնում է քեզ համար ֆիզիկական տաճար, որը դու պետք միշտ կատարյալ վիճակում պահես:

Ես երբեք չեմ հասկացել «հանձնվել, հիասթափվել» բառերի իմաստը:

                                                                                                                   Պատրաստեց Լիլիթ Խաչատրյանը